Wandelend langs de fontein, door de straten met de schitterende herenhuizen, de betoverende herfstkleuren en een vrolijke melodie in mijn hoofd was het heerlijk dagdromen.
De stad lag er weer mooi bij. Een ook de katten hadden het naar hun zin.
|
Het was een zondag van welbehagen. Schitterend weer eind oktober en Parijse sferen. De Fransman ontbrak weliswaar en ik had ook al geen stokbrood bij mijn petit déjeuner, maar daardoor had ik niet minder plaisir. Parijs heeft de Eiffeltoren, wij hebben de fontein op het Beverwijcksplein. En die stond er wonderschoon bij als ware het een dag in Parijs.
Wandelend langs de fontein, door de straten met de schitterende herenhuizen, de betoverende herfstkleuren en een vrolijke melodie in mijn hoofd was het heerlijk dagdromen. De stad lag er weer mooi bij. Een ook de katten hadden het naar hun zin.
0 Reacties
Lief dagboek,
Ik heb SOEPSKILLS. Je leest het goed. SOEP SKILLS. Nu niet mijn enthousiasme temperen met dat iedere gek soep kan maken. Niet doen. Het zit zo. Het is herfstvakantie. In blogland is het dan dus soeptijd en pompoen schijnt een hit te zijn. Vanwege het verheugende feit dat ik inmiddels (na eindeloos vloeken, schelden en volhouden) perfecte fluffy pancakes kan maken, is het hoog tijd dat ik eten leer maken met voedingswaarde. De soep dus. Cliché op cliché, maar wat een zaligheid die zon in oktober. Een heerlijke dag voor een korte wandeling door de binnenstad.
Vroeger sportte ik me gek, maar ja, toen was ik gek, dus dat doe ik nu niet meer. Maar in beweging zijn, is toch wel goed voor een mens en dan is door het centrum wandelen met een zonnetje erbij geen straf. Dat heb ik vandaag dan maar eens gedaan. Jaja, de stad, de bloemetjes en de kat lagen er goed bij deze zondag. Zo ook de slagroomsoesjes bij mijn moeder, waarvan ik er drie met vreugde op at. Wat een fijne dag was het. De Keukenhof. Prachtig en verschrikkelijk tegelijkertijd. Mooie tulpenvelden, maar al die mensen! Ohhh, vreselijk. Ik kan er echt niet tegen. Ik haat mensenmassa's. Ik weet dat het een toeristische trekpleister is, maar ik vond ook dat ik het een keer moest hebben gezien.
Het is alweer een poosje geleden, maar in mei nam ik nog een kijkje bij de foto's van Toon Michiels in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam.
De neonborden in Amerika kennen we allemaal wel. Michiels fotografeerde deze neon signs overdag en 's nachts. Dit levert een kleurrijke tentoonstelling en een typisch straatbeeld van Amerika op, waar ik van hou. Ja, het is schreeuwerig en protserig, maar so what? |
AuthorObservator des levens. Archives
November 2019
Categories
Alles
|